Relativeren...

Soms word je geconfronteerd met zaken die je weer even naar de basis brengen. Dat heb je nodig om weer te kunnen relativeren. En dat is wel zo fijn in deze tijden.
Dat bewegen in de buitenlucht uitermate goed is voor lichaam en geest staat buiten kijf. Dus elke dag loop ik trouw een 'rondje Wijchens meer', wat in totaal een rondje is van zo'n 7,5 kilometer. In mijn geboorteplaats is het Wijchens Meer een oud begrip. Heel vroeger schaatste ik daar als kind toen deze dode zijtak van de Maas nog vrij tussen de weilanden meanderde. Nu deelt deze mooie streek het vroegere Batavierendorp in tweeën en wordt het meer omringd door de meest uiteenlopende flora en fauna. Beschermd en gekoesterd en prachtig in kaart gebracht langs geplaveide wandelroutes met bordjes over de bomen, oeverbeplanting en struikgewassen. Daarnaast is het meer en haar oevers een ultieme broedplaats voor de meest uiteenlopende watervogels, riviervissen, insecten en andere dieren die hier hun toevlucht hebben gezocht. Het steeds wisselende groen geeft diepe zuiverheid aan de lucht en bevrijdt het hoofd tijdens het wandelen van muizenissen. Je krijgt de tijd om je gedachten te laten gaan en nieuwe ideeën te laten ontstaan. De bomen en struiken geven rust en er is vaak alleen het geluid van de ruisende bladeren en de vogels. Af en toe komt er een jogger voorbij flitsen.

Balans en rust

In deze herfstperiode zie je dat de natuur zich opmaakt voor de winterperiode, de uitbundigheid van de zomer met als toegift een zeer zonnig september, maakt plaats voor vochtigheid en vallend blad. Het blijft mij elke dag, in ieder seizoen weer, opnieuw verwonderen en bekoren. Mijn telefoon staat vol van prachtige momentopnames, heftige wolkenpartijen, op- en ondergaande zon, luchten vol van de meest prachtige kleuren die ik zo graag zou willen vasthouden en naschilderen. Dit prachtig stukje Wijchen geeft balans in mijn bestaan. Hier kan ik mijn geest ordenen, hier is de rust in de hectiek van alledag.

Contrast

Het schrille contrast met een paar 100 meter verderop is enorm groot! Daar is het centrum waar momenteel somberheid troef is. Overal zie je mensen met mondkapjes op, lege straten en winkels, restaurants en cafe’s zijn gesloten, en iedereen heeft haast en ontwijkt elkaar. Ja die anderhalve meter is essentieel. Ik besluit om na mijn dagelijkse wandeling even snel de supermarkt in te gaan en mopperend in mijzelf doe ik het mondkapje op. Weg is de frisse lucht en ik krijg het toch steeds een beetje benauwd achter dat masker. Stuntelend draait iedereen met zijn karretje om elkaar heen. Boze blikken als er niet snel genoeg ruimte wordt gemaakt. Het is herfst in ons leven, letterlijk en figuurlijk. Weg is de bruisende spontaniteit van die lange hete zomer. Angst en zorg overheerst en we keren ons terug in onszelf. Het geeft mij een unheimlich en verdrietig gevoel. Snel sta ik weer op straat. 

Zuurstof

En dan opeens ziek ik vlak voor mij een klein 'manneke' lopen. Hij zal hooguit vier jaar zijn en heeft een rugzakje op zijn rug van waaruit een slangetje naar zijn neus loopt. Zuurstof voor zijn leven. Ik schaam mij voor mijn gemopper om dat mondkapje. Dit kleine kind komt nu al zuurstof tekort en moet nog een heel leven verder. In gedachten verzonken loop ik verder naar huis. Ik denk aan al die mensen die nu aan de beademing liggen en vaak snakken naar adem. Wat ben ik intens dankbaar voor het feit dat ik de keus heb om een mondkapje op en af te zetten. En wat ben ik dankbaar dat ik gezonde longen heb. Het was een echte wake-up call voor mij.